Şayet duyan ve ilgilenen olursa; Kelâm edilecek nice sözü, nice hikâyesi vardır Şehri Nuh Nebinin. Zira Kuran’a mazhar olacak kadar kutsal, insanlığa kucak açacak kadarda asil bir duruşu vardır bu memleketin. Nitekim tufanı dahi bal eyleyen bu kadim topraklar, bugün maalesef yalnız dönemlerini yaşamaktadır. Sorunlar çoğalmakta, intiharlar artmakta, nahoş hadiseler cereyan etmektedir bu şehirde. Özellikle toplumun dengesini sağlayan sevgi, dayanışma, anane ve görenekler adeta yok olup gitmektedir. Peygamber mirasının düştüğü hallere bakın? Ayıptır, Yazıktır, Günahtır. Yüzyılların biriktirdiği hafıza ile Şırnak, günümüzde hem kaybettiklerini arıyor, hem de yeniden kendini inşa etmenin yollarını. Kültürel mirası, kadim tarihi, insana huzur veren doğası ve insani cevherleri, kelimelerle ifade edilmeyecek kadar derin ve anlamlıdır bu kutsal mekânın. Keza bu kadim kenti sahipsiz kılan yegâne etken, şehri yeniden imar ederken uygulanan eski ve ucube projeler değil, yıkılan duvarların altında kalan hüzünlü anılar, ya da unutulmuş sokaklarda değildir. Asıl sahipsizlik, Şırnak’ın sesinin duyulmadığı, hikâyesini ‘kimsenin yazmadığı’ zamandır. Ama bilen var mı? Bu şehir, toprağına düşen her musibeti yıllarca kendi gayretiyle gidermeye çalışan bir şehirdir. Ancak artık kaderiyle boğuşmaktan yorulmuş bir şehir var karşımızda. Gözler hüzünlü, umutlar yorgun, gelecek ise ışık saçmıyor gönüllere. Devasa potansiyeline rağmen Şırnak, işsizliğin merkezine dönmüş durumda. Evet, yerine göre yollar yapılıyor, binalar yükseliyor, ışıklar artıyor. Peki ya şehrin emektarları? Peki ya şehrin yarını olan genç nesli? Peki ya şehrin geleceği olan bilge insanları? İşte oraya kimse bakmıyor ve kimse dokunmuyor. Şırnak’ta yıllardır süren bu umursamazlığın en büyük bedelini ise halk ödüyor. Esnafa bakıyorsun ayakta kalmaya çalışıyor. Gençlere bakıyorsun umutlarını tutacak bir dal arıyorlar. Yaşlılara bakıyorsun, “bizden sonra ne kalacak?” diye soruyorlar? Sahi ne olacak bu memleketin hali diye merak eden var mı? Şırnak’ın konuşacak çok mevzusu var aslında, ama duyan var mı? Sokaklarında gezerken insanın yüzüne çarpan ilk şey yoksunluk değil, bir türlü tamamlanmamışlıktır. Ne tam unutulmuş, ne de tam hatırlanmış bir şehrin adıdır Şırnak. Zira sahipsizliğin ne demek olduğunu en iyi Şırnak bilir. Ayrıca Şırnak’ın sesi, felaket anlarında insanların yardımına en çok koşan şehir olarak duyulur, o ses kesildiğinde ise şehir yine yalnız kalır. Kentte yapılan her iş “yeter” diye sunulur. Her yatırım “büyük atılım” diye anlatılır. Ama sokakta bunun karşılığını gören kim? Şırnak’ın tek derdi yatırım değildir? Şırnak’ın derdi değer görmemektir! Bu şehir, yıllardır “İdare eder…” cümlesine mahkûm edilmiştir. Halk ise bu idare edişin arasında sıkışmış, sıkılmış ve yorulmuştur. Neticede Şırnak kendi kaderiyle değil, kendi kaderine bakanların ilgisizliği ile bu haldedir. Şehrin gerçek ihtiyaçlarını bilen yok, bilmek isteyen az, görmek isteyen daha da azdır. Ama sahipsizlik, en çok da ilgisiz davranışlardan beslenir. Şırnak bugünün dünyasında böylesi bir ilgisizliği hak etmiyor. Bu şehir, toprağında bedel ödemiş bir şehir. Bu şehir, tek başına insanıyla ayakta kalmış bir şehir. Bu şehir, sabrıyla kendini taşımış bir şehirdir. Ama sabır, sonsuz bir kaynak değildir. Şırnak artık sabırdan ziyade hak ettiği değeri, hak ettiği yaklaşımı istiyor. “Sahipsiz Kent Şırnak” sözü, bir eleştiriden çok daha fazlası, yılların birikmiş feryadıdır. Ve artık bu feryadı duyma zamanı çoktan geldi, geçiyor. Unutmayın; Şırnak’ın hikâyesini duymak için evvela Şırnaklıların ruhuna dokunmak, duygularına ortak olmak, değerlerine sahip çıkmak gerekiyor. Kulağımızı Şırnak’ın toprağına, insanlarına ve gençlerin sessizliğine yaklaştırmamız gerekiyor.‘Şırnak İnsanlığın Ortak Paydasıdır’