Adı anıldığında çoğu zaman suskun bırakılan, fakat suskunluğunda bile derin bir hakikat taşıyan şehirdir Şırnak. Bu topraklar; Bilimin ve ilmin birlikte nefes aldığı, birlikte harmanlandığı ve birlikte dergâh kurduğu kadim bir geçmişe sahiptir. Bilginin sabırla yoğrulduğu, ilmin ise ahlakla imtihan edildiği bir coğrafyadır. İlim hürmetle taşınır, bilgide makam için değil! İnsanı anlamak ve adaleti tesis etmek için öğrenilirdi bu topraklarda. Maalesef toplumun ulvi değerlere mesafe koyması, sorunlarında başlangıcı oldu. Oysa bu topraklarda medrese ile hayat, dua ile gayret, akıl ile kalp yan yanaydı. Bugün ise bilimi ilimsiz, ilmi hayatsız bırakmanın bedelini ödüyoruz. Bilgi var ama yön yok, akıl var ama kıymet yok, öğreten çok ama öğüt alan yok. İşte sitemimiz bunadır, sorunda burada zaten. Bir zamanlar ilmin, irfanın ve bilimin aynı sofrada buluştuğu önemli bir kentti Şırnak. Cudi’nin eteklerinde yalnızca tarih değil, fikirde yoğrulurdu. Medrese İrfanı, Mektep Bilimi, Hayat ise her ikisini imtihan ederdi. Bilmek, konuşmak için değil? Susarken bile sorumluluk taşımak içindi. Bugün gelinen noktada ise insanın içini sızlatan bir manzara var. Zira bugün sorumluluğu taşıması gereken zevahir, menfaat ile düşünen ve liyakatsiz kişilerle hareket edenlere dönüştüler. Toplum ise ya susuyor, ya da görmezden geliyor tüm olup bitenleri. Şırnak’ın sitemi, unutulmuş bir tarih olmasından değil; Hak ettiği gibi yaşanılmamasındandır. Şehrin vicdanı hâlâ soruyor: “Bilenler nerede? Öncü olanlar nerede?” Şırnak hâlâ bekliyor; Bilimi vicdanla, ilmi sorumlulukla omuzlayacak ve şehri kucaklayacak olanları… Bilim giderek ruhundan; ilim hayattan koparıldı. İrfan ise adeta anılara hapsedildi. Şırnak’ta gelinen nokta tam da budur. Bu topraklarda bir zamanlar ilim, irfanla terbiye edilirdi. Âlim, önce kendini bilir; sonra bildiğini öğretirdi. Bugün bu şehirde en çok ihtiyaç duyulan şey, bilimi vicdanla, ilmi ahlakla, irfanı ise cesaretle yeniden buluşturmaktır. Aksi hâlde toplum kaybetmeye devam edecektir. Bu tablo sitemkâr, ama umutsuz değildir. Keza Şırnak’ın hafızası güçlüdür. Bu topraklar bilginin kibirle değil, tevazuyla taşındığı günleri bilir. İlimle, irfanın yeniden yan yana yürüyebileceğini bilir. Yapılması gereken, geçmişi kutsamak değil; geçmişin ahlakını bugüne derlemektir. Bilim yönünü, ilim ruhunu, irfan ise sesini arıyor artık bu şehirde. Ve bu şehir, hâlâ o sesi duyabilecek kadar derin, o yönü gösterecek kadar da bilgedir. Adı her anıldığında insanın yüreğinde hem bir gurur, hem de derin bir sızı bırakan şehir. Bu coğrafya ilmin hayat bulduğu, irfanın insanı terbiye ettiği, biliminde vicdanla yürüdüğü bir tarihtir. Nitekim ilim konuşurken sesler kısılırdı. Çünkü sözden önce edep vardı. İrfan, bilginin kalbini korur; bilim, aklı istikamette tutardı. Günümüzde ise herkes konuşuyor, ama az kişi dinliyor. Bilgi var fakat hikmet yok. İşte Şırnak’ta gelinen noktanın en acı tarifi budur. Bu şehir, geçmişte bilimi kibirden; ilmi menfaatten; irfanı gösterişten koruyan bir hafızaya sahipti. Bugün o hafıza hâlâ yaşıyor, ama yeterince sahiplenilmiyor. Şırnak’ın sitemi serttir ama haklıdır. Burada ilim, hayatı düzene sokan bir ahlaktı. Bilim, insanı koruyan bir emekti. İrfan ise her ikisine de can veren bir nefesti. Bugün bu nefes daraldıysa, mesele şehirde değil, şehre bakıştadır. Ama yine de umut vardır. Hatırlamak, yeniden başlamak demektir. Şırnak’ta gelinen nokta ise bir son değildir, bir çağrıdır. Bilgiye Ruh, İlme Sorumluluk, İrfana Hayat vermek için çağrıdır. Cudi hâlâ ayakta. Ve bu şehir, hâlâ kendini yeniden inşa edecek kadar irfana sahiptir. Yeter ki bilimin aklı, ilmin kalbi, irfanın sesi yeniden aynı cümlede buluşsun.