“VALLAHİ BEN DOSTU ÖZLEDİM…”
“VALLAHİ BEN DOSTU ÖZLEDİM…”
“Ahmet Kaya’nın Anısına…”
Köşe Yazım: Seninle büyüdüm, seninle büyütüldük, seninle sevdim, sevildik, ağladım, güldük, zulme haykırdım, zalime şarkılarla şiirlerle küfretmeyi öğrendim, çığlıklarla sözcüklere derdimizi anlatmayı seninle bildim, senle bildik. Dik duruşunu, aşk eyledi kırılgan yüreklerimiz, gülüşünü umut bildik, siyahı seninle sevdim, siyahın siyah olduğunu aşk kokan sözcüklerin betimledi betimsiz bir yarına…!
Gideli yıllar oldu ve Hala ıslak bakıyor, şafak türküsünü söyleyen dudakların, hala sıcak bakıyor, dersim dört duvar içinde gülen ışıl gözlerin, bir gökyüzü sevdasıydı sana atfedilen çocukların giderken arkandan hüzün bakışları be iki gözüm… Bir sevgili, bir yaren, bir dost, bir aşk, bir yoldaş bir ana, bir sevgili(m) gibi seni ne çok özledik be iki gözüm…
Şarkıların hiç susmadı, şiirlerin hala tandır sıcaklığı kokuyor ekmek gibi, su gibi, şarap gibi, yıllandıkça daha çok özlenen bir masal demisin, yaralı bir yürek dinginliği gibi hala fotoğraflarına bakıyor bayram sabahlarının taze deminden çıkıp ellerinde şeker torbası bir gülüş tazeliğinde…
………Daha alışamadı hiç-bir (…) çocuk yokluğuna, daha alışamadı yokluğuna Nazlıcan, Bedirhan ve biz…
Daha alışamadı yokluğuna Nergizlerin sen kokan baharları. Daha alışamadı yokluğuna zulamda seninle büyüttüğüm şarkılarım, yarım kalan şiirlerim ve aynalar..
Daha alışamadı yokluğuna barışın, özgürlüğün ve onurlu yaşamların aşkına aşık yürek sevdalıları… Daha alışamadı yokluğuna dört dünya, dört mevsim ve dört pare ve an…
Dostum dostum güzel dostum,
Bu ne beter çizgidir bu yaprak döker bir yanımız
Bir yanımız bahar bahçe….
Yüreği güvercin titrekliğiyle zamansız ötelere giden sevgili Ahmet Kaya, sevgili dediğim büyük ozan, kahramanım, seni çok özledim be iki gözüm, yetim ve öksüz bir yarın bakıyor sensiz kanayan sol yanım…
Ama, biliyorum, ölüm yoktur, “ve sen ölmedin” yıldızlar başka bir kıyıda doğmak için batarlar…
o kıyıya selam olsun bin kez, milyon kez…
Ruhun şad olsun…
Mekanın Cennet Olsun Güzel Adam…
“Yaşamımda çektiğim en onurla karelerden biri….
Yıl 1997 Bodrum kalesi ben ve Kahrananım Ahmet Kaya….”
Dündar Sansur….
