‘GÜNAYDIN ŞIRNAK…!’
‘’GÜNAYDIN ŞIRNAK…!’’
Sevgi Ve İnsan….!”
‘’Uzun zamandır yazamadım, uzak kaldım, içselleştirdiğimiz hümanist tutkularımızın gerçek ve bize dair kabuk bağlayan yaralarımızın mistik ifadesini, Şırnak ve sorunları bitmez tükenmez bir hızla yumak olmaya devam ederken benim bundan beri kalmam tabiî ki düşünülemez, Ancak, asıl bir diğer ilgilendiğim konu olan yaşamın kaynağı diye anladığım edebiyatla ilgili yazılardan uzak kalmama neden olmuyor değil. Ama yine Şırnak ve sorunlarına rağmen Edebiyatla ilgili çalışmalarımdan uzak kalmamaya çalışıyorum.
Nasipse bundan sonra “Şırnak sorunları izin verirse” sık sık edebi çalışmalarımı sizlerle paylaşmaya sıklıkla özen göstermeye çalışacağım…
**
Sevgi ve İnsan…
Hayatının merkezinde insan insanın merkezinde sevgi diyorum. Sevgi, Allahın biz insanlara gönderdiği en kutsal sözcüklerin başında gelir, onsuz her işte bir kusur, her şey onunla tamamlanır, ki insan oğlunun her kusuru yada eksikliğinde mutlaka Sevgisizliğin bir nedeni vardır… yada sevgiyle doğru iletişim kuramamamızın bir ölçüsü mevcuttur. Post modernizmin bizi çepe çevre sardığı 21. yüzyılda insana dair kutsal değerlerin deforme olması maneviyatımızın bizden uzaklaşmasına ne yazık ki neden olmakta vs vs… İsterseniz biraz Şırnak ve bitmez tükenmez sorunlarından biraz uzaklaşıp tam da bize bugünler de lazım gelen, bir diğer gizemli yaşam kaynağımız olan aşkın, barışın, sevginin ve bize dair asıl insan olarak kalp kimliğimizi temsil eden “sizi bizi” konuşalım diyorum… edebiyatla ilgili konuşacak çok şey aslında, Mesneviden, Şirazi’den, Şems’i tebriziden, Mevlana’dan, Hayyam’dan, Yunus Emre’den Pis Sultan Abdaldan nasipse daha çok konuşacağız. Tabi Şırnak ve sorunları bizi köreltmezse!!!! Neyse, şimdilik sizi araştırma yazımla baş başa bırakıyorum..
**
“Bir gün bir âşık sevgilisinin kapısına gidip kapıyı çalınca, sevgilisi içerden seslendi:
“Kapıyı kim çalıyor? Kim O?”
Âşık cevap verdi:
“Ey yüce sevgili! Kapına gelen benim; ben, zavallı kölen.”
Sevgili öfkeyle bağırdı:
“Çekil git kapımdan. Sen daha olgunlaşmamışsın. Bu sofrada hamlara yer yok. Bu ev küçük iki kişi sığmaz.”
Zavallı adam çaresiz ayrıldı. Tam bir yıl O sevgilinin ayrılığına dayanıp dolaştı durdu, kavrulup pişti. Bir sene sonra sevgilisinin kapısına geldi. Heyecanla kapıyı çaldı. Sevgili içerden seslendi: “Kimdir O? Kim çalıyor kapımı?
Çaresiz âşık perîşan bir halde cevap verdi: “Ey câna cân katan sevgili! Ey bir bakışıyla binlerce âşığı perişan eden gönül avcısı! Kapını çalan “SENSİN! SEN!”
Sevgili gönül okşayan bir sesle: “Madem ki “SEN BENSİN”. Ey BEN! Gel içeriye, gönül evi burasıdır. Oraya iki kişi sığmaz” dedi. (Mesnevî)
Âşık mâşûkunun kulu, kölesidir. Âşığın sahip olduğu her şey sevgilisine aittir. Gerçek âşık Mevlâsı karşısında hiçbir şeye mâlik olmadığını idrâk edendir. Kul kendi varlığının gerçek sahibinin de Mevlâsı olduğu şuuruna varınca yokluk mertebesine ulaşır. Yokluğa eriştiğinde ise geriye sâdece Mevlâsı kalmıştır. Der “Mevlana”
Vârımı ol dosta verdim hânumânım kalmadı
Cümlesinden el yudum pes dü cihânım kalmadı”
(Sahip olduğum her ne var ise O dosta, sevgiliye verdim. Evim, barkım kalmadı. Tamamından elimi-eteğimi çektim. Sonra öyle bir hale geldim ki; her iki âlemden de (dünya ve âhiret) uzağım artık.)
*
Yine Fuzûlî, içinde bulunduğu hâl ile kendinden geçmiş ve yoklukla elde ettiği incileri mısralarına dökmüştür.
“Öyle sermestem ki idrâk etmezem dünyâ nedir/Ben kimim sâkî kimdir mey ü sehbâ nedir
Hikmet-i dünyâ vü mâ fîhâ bilen ârif değil/Ârif oldur bilmeye dünye vü mâ fîhâ nedir”
*
Bu dünya pazarında sermâye altın, gümüş ve paradır. Bir kimsenin bunlar olmadan bir şey almaya gücü yetmez. Hakîkat pazarında ise sermâye aşk, muhabbet ve bunun netîcesinde elde edilen yokluktur. Bunlar olmaksızın da hakîkat pazarından bir metâ almak mümkün değildir. Bu meyanda altın, gümüş ve ipek elbîselere kul olanların, hakîkat pazarında yeri yoktur. Çünkü âşıklık menzilinde varlık yolcuya en büyük engeldir.
*
“Bütün âlem bu sebepten yolu şaşırdılar. Çünkü yok olmaktan, vücutlarını(varlıklarını) yok etmekten korktular. Halbuki o yokluk onlara felah getirdi. Saâdetle dirilmek isteyen kimseye irâdesiyle ölmek lâzım geldi.” (Mevlânâ)
*
Gönüllerde aşk dalgaları kabarmalı. Varlık şehirleri yıkılıp yağmalanmalı. Yokluktan aşkla yola çıkan yolcunun gecesi her vakit vuslat lambasıyla aydınlanır.
*
Güle ulaşma arzusuyla koşturanlara gösterebilse kır çiçeğinin gül yanını. Anlatabilse gül için ömür tüketmenin boş olduğunu…
*
Gül güzeldir; ama sevgi mevsimini geçtikten sonra gül için koşmanın bir anlamı kalmayacaktır.Öyleyse hiç vakit kaybetmeden al eline bir demet kır çiçeğini, onun sana sunduğu mutluluğu görmeye çalış.Çünkü hayat , mükemmeli aramaya yetecek kadar uzun değil!..
Sevgi Ve Barışla Kalınız…
Dündar Sansur…
